Opiniestuk in verband met de lange periode tot de verjaardag van de Goedheilig Man.
TEMSE – Herman Pauwels, gewezen schooldirecteur van de Heilig Hartschool en zelf al 25 jaar hulp-Sint in niet tevreden.
“Omdat tegenwoordig het Sint-gebeuren steeds maar weer in stormachtige wateren vaart”, klinkt het. “Na de heisa rond de Zwarte Pieten is er nu discussie over de lange periode tot de verjaardag van Sinterklaas. Volgens het Sint-Nicolaasgenootschap van Sint-Niklaas duurt de periode te lang voor de Sint echt op bezoek komt. Hierop wil ik reageren met een verhaal hoe in mijn kindertijd het sintengebeuren werd beleefd:
Herman Pauwels: “Wat is er toch allemaal aan het gebeuren met onze mooie tradities rond het sinterklaasgebeuren ? Geen Zwarte Pieten, het woord zwart niet meer gebruiken, de periode moet korter zijn… Het houdt niet op…
…Het feest van de Sint is niet een feest van één nacht of één dag, maar mag duren vanaf het moment dat de Sint aankomt in Antwerpen rond 11 november. Dat is het startgebeuren voor Vlaanderen. Nergens zou men, voor de officiële aankomst van de Sint, al een Sint of Zwarte Piet mogen tegenkomen. Dààr zou men beter afspraken rond maken!!!
Ik ben geboren in 1948. ik ben dus een sinterklaaskind in de jaren vijftig. In die periode waren we met 6 kinderen thuis. Het feest van de Sint werd heel intens gevierd. Neen, niet overladen met snoepgoed en speelgoed. Maar wel een gebeuren van ruim een tweetal weken.
Vanaf het moment dat er sprake was dat de Sint in het land was, mochten wij ons schoentje zetten. Elke avond deden wij iets voor of over de Sint: een tekening, een verhaaltje, een lied, … en vooral ons schoentje zetten.
Elke ochtend was het spannend uitkijken of de Sint langs geweest was. Soms lag er niks in ons schoentje. Niet braaf genoeg geweest? Niet flink gegeten? Het kon van alles zijn. Wanneer de Sint langs geweest was, lag er een klein chocolaatje of wat letterkoekjes, of wat nicnacjes met suiker, of speculaas, of guimauvekes, of een mandarijntje …. in onze schoentjes.
En ’s avonds, geen televisie, want die was er nog niet, maar wel lekker spannend afwachten of er iets zou gebeuren. Zo konden er plots letterkoekjes door de woonkamer vliegen die de Sint of Zwarte Piet zo maar kwam binnen gooien. Als we gingen slapen, lagen er soms letterkoekjes of nicnacjes met suiker uitgestrooid in de gang of in de slaapkamer… Wat een gejuich! Wat een vreugde! Wat een beleven van het sintengebeuren! Altijd lekker spannend…
En dan het weekend voor de verjaardag van de Sint. Alle rieten wasmanden werden bovengehaald. De grootsten nog het liefst. Die werden dan gevuld met verfrommeld krantenpapier zodat ze al voor een deel gevuld waren zodat het leek alsof de Sint heel erg veel gebracht had.
Dat was een vreugdefeest van enkele weken met als climax de strooiavond zelf.
We zijn nu 60 jaar later. Ik ga ondertussen 25 jaar op stap als Sint. In zalen, scholen en huisbezoeken. Omdat ik de laatste jaren ondervind dat de kinderen wel tekeningen en verlang-lijstjes maken, maar dat de Sint weinig of nooit op voorhand eens langs komt, alhoewel Hij dagelijks met zijn Pieten over de daken loopt, gebruik ik mijn slotwoordje als een warme oproep om van het sintengebeuren een hele periode lang samen, op de wijze zoals vroeger, te genieten.
Want feit is zeker, als je op deze manier Sint en Piet viert, genieten er niet alleen de kinderen, maar ook de ouders van.
…Zeg dat de Sint het gezegd heeft.”