Categorie: Lokaal Nieuws

Heraanleg kruispunt gaat verder rond stukje bijna vergeten geschiedenis

De arbeiders die momenteel de Tinelplaats heraanleggen, botsten deze week op een bijna vergeten stukje Temsese geschiedenis. Tijdens het graven legden ze een schuilkelder uit de Tweede Wereldoorlog bloot.

Met belangrijke kruispunt aan de Tinelplaats ondergaat momenteel een complete metamorfose, die als alles vlot loopt in mei helemaal klaar moet zijn. Er komt een volledig nieuwe riolering en het kruispunt van Hoogkamerstraat, Sint-Amelbergalaan, Tinelplaats en Schoolstraat krijgt verkeerslichten.

Terwijl de arbeiders werken aan de toekomst van het plein, werden ze deze week geconfronteerd met het verleden. “Een schuilkelder uit de Tweede Wereldoorlog werd blootgelegd”, weet schepen van Openbare Werken Freddy Verbeke (CD&V), die meteen poolshoogte ging nemen.

“De schuilkelder werd gebouwd aan het einde van de Tweede Wereldoorlog en bood plaats aan 62 mensen. Vandaag staat er water in de schuilkelder. Aan weerszijden van de bunker bevinden zich betonnen blokken, waarop zich indertijd wellicht zitbanken geplaatst waren”, verklapt de schepen.

In de loop van de Tweede Wereldoorlog werden in Temse acht openbare schuilkelders gebouwd. De grootste, met ruimte voor 480 mensen, bevond zich op de Markt en was opgetrokken uit gewapend beton. De schuilkelder aan de Tinelplaats werd opgetrokken uit gewoon beton.

Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog zat de schrik voor de zogenaamde ‘vliegende bommen’ er dik in. De verdreven Duitsers bestookten Antwerpen met deze raketten, maar precisiewerk was dat niet bepaald, zodat er regelmatig een vliegende bom in het Waasland terechtkwam. Veel Temsenaren brachten dus heel wat ongeruste nachten door in de schuilkelder.

De schuilkelder aan de Tinelplaats verdwijnt nu weer onder het zand, maar blijft wel intact bewaard. “Zo’n schuilkelder kon bommen weerstaan: die breek je niet zomaar af. Afbreken zou lang duren en bovendien heel duur zijn. Daarom blijft de schuilkelder en verdwijnt hij onder het kruispunt. De werken worden niet gehinderd: we kunnen om de schuilkelder heen werken. Slechts één buis voor regenwater moet verlegd worden”, aldus nog schepen Freddy Verbeke. “We zitten trouwens helemaal op schema, zodat de heraanleg van de Tinelplaats, behoudens weerverlet, in mei klaar is.”

Het afsluiten van het belangrijke verkeersknooppunt vorige week zorgde nog niet voor problemen. “Het verkeer langs de wegomleggingen verloopt vlot.”

Bron: HN/GVA GVH

In juli 2010 kwam er serieuze dreiging om een verkaveling te realiseren in de Paardenpolder van Tielrode. Projectontwikkelaar Matexi diende een project in. Er werd onmiddellijk initiatief genomen door 3 buurtbewoners, Koen De Clercq, Bas Wauman en Joris Oelbrandt.

Er werd een actie opgezet om bezwaarschriften te verzamelen, waarbij ruim 500 bezwaarschriften overhandigd werden aan de burgemeester.
Het punt kwam zelfs op de gemeenteraad.
Het gemeentebestuur heeft dan het initiatief genomen onder de leiding van Freddy Verbeke (CD&V) en Burgemeester Luc De Ryck (CD&V) om een RUP Tielrode op te maken, waarbij de Paardenpolder omgezet zou worden naar groenzone.
Uiteraard werd een globaal plan gemaakt voor deelgemeente Tielrode, waarbij o.a. ook de Durmetuin zou gevrijwaard worden van woningbouw.
Dit is een landurige procedure, waarbij eind 2015 de vrees terug kwam dat alles voor niets zou geweest zijn. De auditeur van de raad van state had immers geadviseerd om het RUP Tielrode te vernietigen. Maar tegen alle gewoonte in is de raad van state dit advies niet gaan volgen.
Daardoor is het RUP Tielrode nu definitief en kan er in de Paardenpolder en Durmetuin niet gebouwd worden.
Buurtbewoner Koen De Clercq is zeer tevreden dat alle energie die in het buurtcomité gestoken werd niet tevergeefs was. De buurt haalt opgelucht adem.

Voor de aanleg van de oostelijke tangent, tussen de N70 in Sint-Niklaas en de E17, moeten een aantal woningen tegen de vlakte. Niet enkel in Sint-Niklaas moeten er offers gebracht worden. Ook in Temse in de schaduw van de watertoren naast de autosnelweg, zijn drie boerderijen onteigend. “Met de afbraak verdwijnt een groot stuk van onze familiegeschiedenis”, zegt Jean-Pierre Smet, een van de eigenaars.

Dit is zijn verhaal:

“Het vonnis rond het project van de Oostelijke Tangent, met een nieuw afrittencomplex van de E 17, is gevallen, waardoor verscheidene hele of gedeeltelijke onteigeningen onafwendbaar zijn. Zo valt ook het definitieve doek over ‘onzen hof’ in de Schoenstraat nummer 81, als sinds 1850 in familiebezit. Een oude boerderij met stallingen op meer dan 3500 vierkante meter grond, waar ook mijn grootvader is geboren, mijn moeder samen met haar twee broers is opgegroeid, ik mijn jeugd en heel veel vrije tijd heb doorgebracht en onze kinderen kampen hebben gebouwd en geploeterd in opblaasbare zwembadjes…

…Mijn grootvader was een keuterboertje en klompenmaker, de eenvoud zelve en altijd goedlachs, bezat een paard en twee koeien en luisterde menig huwelijksfeest op met zijn accordeon. Ofschoon hij slechts tot zijn 14 jaar naar school was geweest, kon hij metsen, brood bakken, ijzer bewerken, wijmen vlechten, heeft hij jaren aan een stuk hele zomerdagen lang, gebogen, met een kleine sikkel en pik het koren afgemaaid en iedere biet met de blote handen uit de rijke, vettige aarde gerukt…

Als kind zette hij me meermaals “een baardje” door met zijn ruwe stoppelbaard over mijn zachte kinderwangen te wrijven en hoe dikwijls ben ik ’s morgens niet wakker geworden op het kleine zolderkamertje door het gekakel van de kippen en de geur van vers gebakken spek met eieren. De smaak van versgemolken melk proef ik nog altijd, de gonzende, roodgloeiende bol van de Leuvense stoof, mijn eerst pintje: een Faro, tafelbier van Wieze. Ik zie hem zijn scheermes ‘wetten’ op een leren riem en rijd met hem mee op de kar, getrokken door een paard, waar zoveel kracht van uitging dat ik mezelf, bij “ju, jutem, ju!” goed moest vasthouden om niet van de kar te donderen.

Hoe dikwijls hebben wij niet “petetten” geraapt, en hooihoppers opgezet, hoe dikwijls heb ik niet bij hem aan het haardvuur gezeten in “de bakkerij”, een klein stalletje waar brood werd gebakken en een authentieke met een riem aangedreven, koperen wasmachine het wasgoed met sunlightzeep en kokend water uit de ketel weer spic en span zwiepte én waar ook zijn draaibank stond, waar hij werktuigen maakte. En hoe dikwijls heb ik niet met de hond door het uitgestrekte veld in heel de streek gelopen en hazen en fazanten opgeschrikt, toen de E17 er nog niet lag, van de naburige watertoren en het TTS-industriepark nog geen sprake was.

Die liefde voor de natuur heeft mij dan nadien, toen ik al dik in de dertig was, aangezet om zelf varkens te vetten, konijnen, schapen en geiten te kweken en hondjes uit het asiel een nieuw bestaan te geven.

Hoe veel jaren hebben wij er onze vakantie niet doorgebracht. Ons buiten wassen aan de pomp was heel gewoon, maar later hebben we het huis en het sanitair een beetje meer comfortabel gemaakt, maar de authenticiteit zorgvuldig bewaard.

Ook onze kinderen hebben op hun beurt hun jeugd daar doorgebracht, gespeeld en kampen gebouwd, fuifjes georganiseerd en genoten van de koele schaduw onder de bomen in de mooi aangelegde tuin met vijver en brugje.
Onze zoon onderhoudt nu nog altijd de tuin en traint er dagelijks. Mijn vrouw komt er iedere dag tot rust, zo nodig nadat “de ziekte” enkele jaren geleden ook haar heeft getroffen.
En nu met de aanleg van de Oostelijke Tangent en een nieuwe afrit van de E 17, komt een einde aan onze familiegeschiedenis en verdwijnt onze groene long, onze oase waar we onze toevlucht zochten na een drukke werkdag.

Ik ben niet verbitterd maar wel ontgoocheld en kan begrijp dat er offers moeten gebracht worden in functie van het algemeen mobiliteitsbelang. Spijtig dat er weer een stuk natuur en bomen moeten sneuvelen, spijtig dat steeds meer wegen en verkavelingen het nog resterende groen steeds zwaarder hypothekeert, verminkt, vernietigt.

Wat rest er nog van de Schoenstraat, ooit een smal boerenstraatje, omgeven door de wind schuingegroeide canadabomen, de rijke akkervelden, de grazende koeien op de weiden en de rust en stilte van de natuur, tegelijk onderbroken en in harmonie door het suskewiet van vinken…

Eerst kwam de E 17, dan het industriepark TTS en nu de Oostelijke Tangent. Langzaam maar zeker werden wij gewurgd en nu krijgen we de doodsteek.

De vraag rest nu nog: is hiermee het fileprobleem opgelost, waar vooral Sint-Niklaas mee is gebaat en waarvoor ook, met instemming, op grondgebied Temse offers moeten worden gebracht?
Minister van leefmilieu en burgemeesters en ex-burgermeester van Sint-Niklaas, denk later eens aan ons, als je in je zachte tuinzetel in de schaduw van een boom liggen te soezen: wij krijgen nu nog anderhalfjaar de tijd om alles te ontruimen en dat zijn eigenlijk maar 2 zomers meer… en al spelen we nu ons droomboerderijtje kwijt, blijf er toch nog één blije troost: al die mooie herinneringen kan niemand ons afpakken…

Callcenter E2C in Temse kondigde woensdag aan te zullen sluiten. 94 bedienden staan daardoor op straat. De meerderheid van de werknemers had er een tijdelijk contract, met een groot personeelsverloop tot gevolg.
“Tijdelijke en flexibele contracten zijn niet in het voordeel van de werknemer. De herstructurering bij E2C toont dat aan”, aldus PVDA-regioverantwoordelijke Lydia Bruggeman. “Werknemers zijn geen wegwerpproducten. Als PVDA ijveren wij voor stabiele banen in plaats van nóg meer onzekere en tijdelijke jobs. We zijn solidair met de werknemers van E2C en wenssen hen veel sterkte toe”.